ასე, წინადადება რომ წინადადებას მისდევს, შუა ღამის სიმძიმე რომ უფრო და უფრო მაგრად მაწვება კისერზე, უცებ ვიგრძნობ - ფეხი მეწვება.
საერთოდ, ფეხებს ღუმელზე არ აწყობენ ხოლმე. მე - კი.
ჰო, მერე უცებ იგრძნობ, რომ თვალები გტკივა და ცოტა ტექსტის გარჩევაც გიჭირს, მუხლებზე დაიდებ წიგნს, ჩაის მოსვამ, ლიმნის ჟავე გემოს იგრძნობ ტანში და ფარდას გასწევ.გასწევ ფარდას და დაინახავ მთვარეს. უყურებ და არ გბეზრდება, უყურებ და ნანობ, რომ ეს დრო გადის, გათენდება, წახვალ, გეწყინება, გაბრაზდები, ინერვიულებ, დაიღლები... ხომ შეიძლება სულ ასე იყოს: მშვიდად, ჩუმად, შენთვის, მთვარესთან, ჩაისთან, ძველ წიგნებთან, რომელსაც ვინ იცის, უკვე მერამდენედ კითხულობ..
თავისუფლებას გრძნობ. კი. მე და ღამე და თავის-უფლება.
აი ისევ ფეხი დავიწვი.
ჩაიც გაცივდა.
როგორც კონკიაშია, დრო გადის, უახლოვდება პიკს და ყველაფერი ნელნელა ჩვეულ სახეს იბრუნებს. ფერმკთალდება, უფერულდება, უბრალოვდება.
ხვალ მეც წავალ და მერე მთელი დღე ვიფიქრებ ჩემს საამაყო ნაცნობებზე, იმ გაყვითლებული ფურცლებიდან, შევათვალიერებ რეალურ გარემოსაც და გავიღიმებ ბევრი ირონიით და ცოტა სევდით, იმედითაც. იცი, როგორი იმედით? პატარა ბავშვებს რომ აქვთ. შოკოლადი რომ ეგულებათ სადმე და ერთი სული აქვთ მივიდნენ და აიღონ. მე ჩემს ღამეს დაველოდები.
... ისევ დავიწვავ ფეხებს, ისევ ვიგრძნობ სხეულში ლიმონს, ისევ დავინახავ მთვარეს...
