წარუმატებლობა ან პირიქით

     გუშინ დედაჩემს კულინარიული გვერდი დარჩა ჩართული და და ბარემ დავსქროლე. გადავაწყდი ერთ უმარტივეს რეცეპტს, ულამაზესი სურათით და ვიფიქრე, ეხლა ამას მე როგორ ვერ გავაკეთებთქო - ცხოვრებაში პირველად, უკვე წარმოვიდგინე როგორი გამოვიდოდა, ასევე პირველად ამოვიწერე რვეულში რაღაც მასალები, მომზადების წესები და ა.შ. მერე ვთქვიფე-ვურიე-... გადამწყვეტ მომენტში აღმოჩნდა, რომ ბლინები თეფშამდე არ მომყვებოდნენ. ტაფას საშინლად ეკვროდა, იწვოდა და მთელი ძალა-ჯანი-ღონე უნდოდა იმის გადმოღებას. ნუ გადმოღებულს კიდე ფლავის გარეგნობა უფრო ჰქონდა ვიდრე საერთოდ რამე ცომეულის.
ესე მარტივად ჰო არ დავნებდებოდი. ვაცხობდი, ვაძრობდი და პირდაპირ ურნაში ვყრიდი 'აი ეხლა უკეთესი იქნება' იმედით. ცოტა ეჭვი რომ შემეპარა, დავიწყე რეცეპტის გადამეორება, მერე ტუტორიალსაც ვუყურე, ზეპირად ვისწავლე, მაგრამ არ ქნა და გულაჩუყებული ვაგრძელებდი  ცხობას და გადაყრას.
      მამაჩემმა გადაწყვიტა,რომ უფრო მეტი არაჟანი თუ მაწონი იყო საჭირო. წავიდა და იყიდა ბევრი ცალი :დ ვთქვიფე-ვურიე-... არაფერი.
მერე მოიფიქრა, რომ (მე აღარ ვმონაწილეობდი დიალოგში:დ) ტაფის ბრალი იყო (მანამდე ერთხელ უკვე შეცვლილი მქონდა, მეც ეგ მეგონა მიზეზი და იმიტო). ყველაფერი შეცვალა და თვითონ დაიწყო ცხობა. მე ფანჯარაზე ვიჯექი და ჩემ თავზე მაგრად მეცინებოდა, ბლინების გამო ესე რომ ვდარდობდი. არც იმას გამოუვიდა და საბოლოოდ შევთანხმდით, მეტი ზეთი იყო საჭირო. ვასხამდით მასალას და რაღაცა ფორმები ამოგვქონდა უკან დიდი ოვაციით. ნუ, მამაჩემის ოვაციებს ვერ მოგატყუებთ, მარტო იმას ამბობდა, ხო გეუბნებოდი გამოვაო :დ პარალელურად ჭამდა, ძაან გემრიელია, არ გადაყაროო. ბავშვობაში, მწნილებისგან სუპებს რომ ვაკეთებდი,მაშინაც მაგას ამბობდა ხოლმე :))
     მასალა იყო 900 ბლინის, ამიტომ მივატოვეთ შუა გზაზე, ოღონდ პოზიტიურად :დ ჰოდა, დაე სხვებმა აცხონ, მე ისედაც მამაჩემი მყავს <3ყველაფერი ერთად არალი :დ
  * წარუმატებლობის მიზეზი ისევ იდუმალებითაა მოცული, ყველაფერი ზუსტი იყო. იმედგაცრუება რომ გადამივლის, სხვა რამის რეცეპტს მოვძებნი ^_^ #კაცებიზრუნავენ

ჩემი ოქროსთმიანი პრინცი - ლუი

      მაშინ აღდგომა იყო და მე არ მინდოდა ძმა. მე თავიდან არც ერთი ახალი ადამიანი არ მინდა ხოლმე, მგონია რომ სიმშვიდე და შეჩვეული ყოველდღიურობა, გეგმები და განწყობები დამერღვევა. არ ნდომაზე მეტად ეს რაღაცნაირი შიშია - ისეთივე, უცხო ადგილას რომ მიდიხარ და არ იცი რა დაგხვდება. ამიტომაც არ მინდოდა თეკლა და მერე  ლუკა, რომელიც შეიძლება ყოფილიყო ანდრეა, მაგრამ ბავშვობაში სახლობანას თამაშის დროს ჩემ შვილს სულ ლუკას ვარქმევდი  და დედამ და მამამაც ლუკა დაარქვეს.
      მაშინ აღდგომა იყო და გაჩნდა ლუკა, რომელიც ჩემთვის არეულ უჯრებთან, დაჯღაბნილ შპალიერთან, უწესრიგობასთან და გაბმულ ტირილთან ასოცირდებოდა - ასე წარმომედგინა ახალი ბავშვი, რომელიც ამ ყველაფერთან ერთად უკვე მესამე შვილი იყო და კიდევ ერთი მეტოქე ერთადერთობაში. ეტყობა მაშინ ჯერ ვერ ვხვდებოდი, რომ მე მაინც ყოველთვის პირველი ვიქნებოდი :დ
მერე თითქოს მომეწონა რომ მე და ლუკას ინტერესები ნაკლებად  გადაიკვეთებოდა და უფროსზე უფროსი და ვიქნებოდი.
არადა ბავშვობაში, კარტს რომ ვთამაშობდით ქუჩაში, როცა ერთმანეთს ეკითხებოდნენ
შენი და სადააო, ან რამდენი წლის ძმა გყავსო, ესეო, ისეო და მე არავინ არაფერს მეკითხებოდა ამ თემაზე, ცოტა მიტყდებოდა მგონი. სამაგიეროდ, მათგან განსხვავებით მე არავინ მიშლიდა ნერვებს, არაფერში მეცილებოდა ვინმე და მოკლედ,ამასაც თავისი პლიუსები ჰქონდა:დ
მაშინ კიდევ რაზე ვფიქრობდი, რა და ვინ მინდოდა არ მახსოვს, მაგრამ მახსოვს როგორი დიდური იყო ჩემი მარტოხელა ბავშვობა: სახლში დედაჩემი და ბებიაჩემი მეთამაშებოდნენ მეზობლობანას, პაპა  ექვსიანობას და ჭადრაკს, მამაჩემი ქოხებს მიშენებდა და იაპონურ ჯოკერს მაგებინებდა მუდმივად და მე ვიჯექი მთელი დღე აივანზე, სადაც მასწავლებელიც მე ვიყავი, მოსწავლეც, დირექტორიც და მშობელიც.  ერთ-ერთი დიდი სიკეთე ამ ყველაფრის ისაა, რომ ჩემ თავთან ძალიან ჯანსაღი კომუნიკაცია მაქვს - რაც არ უნდა სასაცილოდ ჟღერდეს ალტერთან მეგობრობა ძალიან საინტერესოა :)
      და-ძმების დადებითი  მხარე  კიდევ  სხვებთან ერთად ისაა, რომ მე ცოტა ნაკლებად ეგოისტი ვარ იმასთან შედარებით, როგორიც შეიძლებოდა ვყოფილიყავი.
     აღდგომა იყო და მე 17 წლით დიდი და გავხდი, არადა  ყოველთვის ვოცნებობდი დიდ ძმაზე.  ყოველთვის მაინტერესებდა რა შეგრძნებაა, უფროს ძმას ჩაშვებით რომ აშანტაჟებ.  არ ვიცი როგორი იქნებოდა რომ ეარსება, მაგრამ პრინციპში ეგ ბევრ უსიამოვნებას და ნერვების მოშლას მომიტანდა, ამიტომ ალბათ ყველაფერი ისეა, როგორც უნდა იყოს:დ
       დღეს აღდგომა არ არის მაგრამ ჩემი ლუი 2 წლის ხდება. ლუკა ყველაზე დიდი სიტკბოა დედამიწაზეც, მთვარეზეც - მართლა. მგონია ხოლმე, რომ კულულებიდან ოქრო სცვივა და ღიმილიდან შაქრის კუბიკები. ანანოსაც ყველაზე განსხვავებული ხმით იძახის.
        აი ყველაზე სიყვარული რომ იხატებოდეს ლუკას დავხატავდი.  ...

 არ მომწონს ბავშვებზე იმედებს რომ ამყარებენ, რაღაცეებს ჰკიდებენ და თავისი მიზნებით, ოცნებებით და სურვილებით ამძიმებენ, ამიტომ არ ვიცი როგორი იქნება ლუკა. კი დავწერდი, ყველაზე სიმპატიური, ჭკვიანი და ზრდილობიანი თქო, მაგრამ იქნებ სულაც არ უნდა ... რა პროფესიის იქნება, როგორ იცხოვრებს, რას მოუსმენს,
როგორი ხალხი მოეწონება, რას წაიკითხავს, ჩუმი იქნება და ჯიუტი თუ ხმამაღალი და გულღია, კონვერსი თუ ვანსი, მოდერნი თუ კლასიკა - ძალიან კი მაინტერესებს ისე :დ
  ჩვენ ურთიერთობაში ყველაზე საინტერესო ანგარიშია: მე რომ ვიქნები25ის -ის იქნება 8ის,  მე რომ 45ის - ის 28ის, ის რომ 50ის მე 67ის:)))
ჯერ-ჯერობით მაინც და მაინც გული არ სტკივა რომ ხშირად ვერ მხედავს, მაგრამ რაც უფრო იზრდება მეტად ვენატრები შაბათ-კვირამდე. რაღაცეებს მაბარებს ხოლმე, ყველა ჩემ ყუთში და ჩანთაში ძვრება, ნაუშნიკებს ისტერიკულად აფუჭებს, ჩემ  კედებს იცვამს, ტელეფონს ჭამს, ფურცლებს მიჯღაბნის, პიანინოზე აბრახუნებს და ბუიაბუიაზე გიჟდება. ერთად ვხატავთ ხოლმე ცარცებით და ჯერ კიდევ თვეებიდან ვცეკვავთ, სოუ, ცეკვა ძალიან მოსწონს. იმედია ემახსოვრება  ძალიან პატარას ჩუმად რომ ვაჭმევდი შოკოლადებს და რამდენიმე ათეული წლის შემდეგ ღირსეულად მიპასუხებს:დ
    ჩემ 19 წლიან ცხოვრებაში მომხდარ განსაკუთრებულ მოვლენებს შორის ერთ-ერთი ლუკაა.
 დღესასწაულები ყოველთვის ასეთი იღბლიანი არ არის.

ზღვიური

        ცოტა სურათი მომწონს ისე, როგორც  ეს. შვილივით  გეხუტები, ან ისე, როგორც პატარა და უფროსს - ისედაც ჰომ ყველა მასე ფიქრობდა.
 აქ ზღვის, ცრემლებგადაყლაპული პიცის და ტალღებში გაგებული საიდუმლოების სუნი გაქვს.
   სველი თმის წვეთებს ვგრძნობ ძვლებზე, ელექტრონულ მუსიკას თავში და ფერად კენჭებს საწოლთან.  რატომღაც არასოდეს წავულეკივარ მანამდე ზღვას და ბევრი რაღაც არ დამმართია. არასოდეს მიფიქრია თუ რომელიმე მელოდრამის მთავარ გმირად გამოვდგებოდი: ისტერიები ხიდზე რაღაც საინტერესო იყო, მაგრამ ემოციური. მოკლედ, მე და შენ ერთად აშკარად ძალიან შორთ ვართ პრაქტიკულობისგან  და ეგ ბევრი აბსტრაქტული იდეის განხორციელებას იწვევს:დ

    მინდა რომ უჩემოდ თუ ჩემთან ერთად, დიდი ხნის ტრადიციასავით, შტორმის დროს ტალღებით შეამოწმო გრძნობების სიძლიერე და ყველაზე ცუდ ამინდშიც ნიჟარებისთვის იბოდიალო. მინდა რომ უჩემოდ თუ ჩემთან ერთად არასოდეს შეგეშინდეს ატრაქციონების, არც ღამეში ზღვის პირას ჯდომის, არც უცხო ხალხის გარემოცვაში სიარულის.. მინდა რომ უჩემოდ თუ ჩემთან ერთად ისევ იწვე გასარუჯად და საჰაერო ბურთით გაფრენაზე ლაპარაკობდე. მინდა რომ უჩემოდ თუ ჩემთან ერთად არ შეგეშინდეს წესების დარღვევის და  ხულიგნობების. საერთოდ, რომ იცოდე, მინდა რომ ჩემთან ერთად.

მაშინდელი დღეები რაღაცნაირი ჩუმია მაგრამ ხმაურიანი: ზოგან დილების, უჩემოდ რომ  სეირნობდი, ზოგან შენი ტელეფონისებური საღამოების, ზოგან საბნებში გახვეული დიალოგების ხმებია.
ყველა ხმაურის და სიჩუმის დროს ის მუსიკოსები  უკრავენ, ქუჩის. იქით უთვალავი ისტორიაა, რომელიც ჩემთან და შენთან ერთად მარტო ჩვენთვისაა - სხვანაირად წვიმის დროს ჩვენც გავიქცეოდით.

        ვერ ვიგებ  შენ ხარ 3 წლით დიდი თუ მე 5 წლით პატარა,  სისულელეები რატომ არ მოგდის თავში აზრად, ან ყოველთვის რატომ შეგიძლია სახე დაიმშვიდო სერიოზულობით, ან რატომ ხარ ყოველთვის ესე სანდო და რატომ არ შეიძლება თინეიჯერულად თავქარიანი იყო ან ბევრი რაღაც უბრალოდ დაიკიდო.  :ღმერთმანი:   ალბათ ამიტომაც ვახერხებთ, რომ შენ უფრო ხშირად ხარ ნაწყენი ვიდრე მე. და მე უფრო იშვიათად ვიცი რატომ ხარ  ვიდრე შენ. მთელი ჩვენი ამბავი, სიცოცხლის ამბავი, იმ დღეებს ჰგავს: შენ ველოსიპედი არ გინდა, მე სახლში დარჩენა, რიგ-რიგობით ვექაჩებით ერთმანეთს და ვერ გადაბირებაზე ვიმრიზებით - .
        მაგრამ ვიგებ რომ შენ ხარ ! და ისე მიყვარხარ როგორც შენ უნდა მიყვარდე, ზუსტად.! საერთოდ, მეტობა-ნაკლებობის ნიშნების ჩაწერა ძვირფას ადამიანებს შორის ისეთი სიტყვების მსგავსი სიტყვაა, შენ რომ არ გიყვარს. ;) ეხლა ჰომ მაინც ხვდები, ყოველდღიურობა რამდენ რამეს განსაზღვრავს ურთიერთობებში (ინტენსივობაში და არა ხარისხში)
ერთადერთი რასაც ამ ურთიერთობისთვის ვისურვებდი ისაა, რომ  შენ არასოდეს შეგეპაროს ეჭვი რაზე შეიძლება გავიცინო და რაზე არა.
 ზღვის,ცრემლებგადაყლაპული პიცის და ტალღებში გაგებული საიდუმლოების სუნი გაქვს.

ანტიკური საბერძნეთიდან 2016 წლის ბადიაურამდე, ანუ სათაური ვერ მოვიფიქრე...

   ახლა, წესით, პლატონის პოეტიკურ თვალსაზრისს უნდა ვკითხულობდე, მაგრამ ფიქრ-ოცნება აკვიატებული ხალხი მარტივად ვერ მართავს გონებას. უფრო სწორედ, ჩვეულებრივზე კარგად მართავს, მაგრამ სხვა მიმართულებით. ბოლო დღეებია აუტანლად ვაწვალებ ტვინის უჯრედებს, მაგრამ ალბათ კიდევ ოცნებად, ან ყველაზე კარგ შემთხვევაში გეგმად დარჩენა უწერია ამ ამბავს.
დიდი ხანია ვფიქრობ სივრცეზე. მყუდრო, შინაურულ და საინტერესო სივრცეზე, რომელიც ბადიაურში არ არსებობს.

   მე, ბაია და სოფო ერთმანეთთან დავდივართ ხოლმე სახლებში. ერთმანეთის შპალიერებს ვათვალიერებეთ სხვადასხვა ყავის სუნის და ფერად-ფერადი, ან შავ-თეთრი სალაპარაკოების პარალელურად. ხანდახან, როცა გვინდა რომ სახურავებს გავცდეთ, გარეთ გავდივართ. გარეთ გასვლა პირდაპირზე პირდაპირი მნიშვნელობით უნდა გაიგოთ - გასვლა "სუფთა ჰაერზე" ან რამე მასეთი :დ შეგვიძლია სადმე შევხვდეთ: საბჭოსთან, ეკლესიასთან, იმის სახლთან, ამის სახლთან და ა.შ. ჩამოთვლილი ლოკაციის წერტილები, სამწუხაროდ, არც თუ ისე კომფორტულია - სკამები არ დგას. ფეხზე დასადგომი ადგილიც ხანდახან დაკავებულია, მარტო ჩვენ ჰო არ ვნახულობთ ერთმანეთს:დ მოკლედ  დავდივართ. აქეთ-იქით. ვინ იცის ბოლო  3-4 წელში რამდენჯერ გადავსულვართ უმიზნოდ და უმიზეზოდ მაღაზიებში, ერთში, მეორეში, მესამეში, ტრასის ზემოთ, ტრასის ქვემოთ, ჩემკენ, მისკენ და ა.შ.  რამდენჯერ ამოგვიჩემებია სრული სისულელე და ვითომ იმის საყიდლად შემოგვივლია სოფელი. მაგას იმიტო ვშვებით, რომ როგორმე გავიხანგრძლივოთ სალაპარაკო საათები. ჰომ აქვთ ადამიანებს უფლება, ერთმანეთი ნახონ, მაგრამ არა სახლში. სეირნობა კარგი იდეაა, მაგრამ ყოველთვის არ გვინდა. მაშინ ჩემთან წამოდით. და ისევ იგივე - დაწყევლილ წრეზე ვტრიალებთ :დ ვიცი, პრობლემის დანახვა თუ არ გინდათ, იტყვით, რომ იდიოტური მიზეზია და თუ გული გულობს ქადა ორი ხელით იჭმევა - ანუ თუ ვინმეს ნახვა გინდა ყველგან ნახავ, მაგრამ რატომ?
    მოკლედ, ჩვენი მარშუტის ამბავი საინტერესო არ არის. დაიკიდეთ,მაგრამ  თუ ბადიაურში ცხოვრობთ, ან საერთოდაც, რომელიმე სოფელში, არ გიფიქრიათ, სად ნახავდით მეგობრებს, მათი მიყვანა სახლში რომ არ შეგეძლოთ და ვერც იმათთან მიდიოდეთ, თან გარეთ კოკისპირულად წვიმდეს? არ ნახავთ და მორჩა? - ჰო, ყველაზე მარტივი გადაწყვეტა მასეთია, მაგრამ აბა ცოტა გაირთულეთ საფიქრალი: თუ ქალაქებში შეიძლება ადამიანებმა აირჩიონ კაფეები, ბარები, პაბები, დარბაზები, ოთახები ინტერიერის, მენიუს, მომსახურეობის მიხედვით, რატომ არ იმსახურებს სოფელში მცხოვრები, ერთ ადგილას მაინც ჰქონდეს წასასვლელი? და არ იყოს ეს წასასვლელი - " სტუმრად".
  წარმოგიდგენიათ, რა მაგარი იქნება ბადიაურში რომ იყოს ახალგაზრდული სივრცე. ან რატომ მარტო ახალგაზრდული?! უბრალოდ, სივრცე, თავისუფალი. სასიამოვნო, ძალიან უბრალო, მარტივი და ჰენდმეიდი დიზაინით. იყოს პუfები და ბევრი ხის სკამი. იქნებ ერთი სარწეველა სკამიც არ გახდეს დიდი პრობლემა. რამდენიმე მაგიდაც. იყოს მუსიკა და ინტერნეტი. კედლებზე იქნებ თაროები ყოფილიყო. ყველა მივიტანდით წიგნებს, თუნდაც სათითაოს. მე ჩამოვკიდებდი კედელზე ლინდგრენის პორტრეტს, და საერთოდ, ყველა შემოახედებდა  თავის წილ სიყვარულს. გვექნებოდა ოთახის ყვავილები.  ასეთი სივრცისთვის გავიმეტებდი ჩემი ლიმნის ხის რომელიმე უმცროს შვილს. წარმოგიდგენიათ, რა კარგი იქნებოდა  ერთი ასეთი თავშესაფარი ახალგაზრდებისთვის? რამდენი დაქალი ჩამოჯდებოდა ჩვენ სკამებზე, რამდენი შეყვარებული  ილაპარაკებდა მშვიდ გარემოში წყნარად? რამდენი ადამიანი მოვიდოდა უბრალოდ მარტო ყოფნისთვის, თავის თავთან. როგორი გემრიელი საღამოები იქნებოდა, პლედებში გახვეულები ფილმებს რომ ვუყურებდით, ან როგორი სასიამოვნო იქნებოდა აქვე, სოფელშივე რომ წახვიდოდით თქვენი მეგობრის ნახატების გამოფენაზე...  ჰო, ჩაიდანიც გვექნებოდა და კოპლებიანი ფინჯნებიც ჩაისთვის..
 ეს ყველაფერი არც ზღაპრიდანაა და არც წარმოუდგენელია. ადამიანებს ყველაზე ნაკლებად აქვთ ერთმანეთის იმედი და იმიტომ აწებებენ  რაღაცებს შეუძლებელის სტატუსს. სინამდვილეში, ყველაფერს სურვილი ქმნის და რაც უფრო მეტი დრო გადის და რაც უფრო მეტ ადამიანს ვიცნობ, მით უფრო ვრწმუნდები ამაში. შესაბამისად, მგონია, რომ  ნებისმიერი პროექტის განხორციელების სირთულე, საზოგადოებაა. ანუ, ისინი ან მართლა, გულწრფელად ვერ ხვდებიან საჭირეობას, ან გადამეტებული სკეპტიციზმით უყურებენ მოხალისეობრივ წამოწყებას ("მოსცლიათ" ) ან უბრალოდ ეზარებათ დამატებითი საფიქრალის გაჩენა - ყველას ჰომ ისედაც უკვე აქვს თავისი :)  ყველაზე დიდი ხელისშემშლელი ფაქტორი, ადამიანებისთვის, რომლებიც ცხოვრობენ სოფელში არის ის, რომ იშვიათად ეკითხებიან საკუთარ თავს, როგორი ცხოვრება უნდათ.  რატომ უნდათ თბილისში წასვლა, სოფლიდან წასვლა..  "უკეთესი პირობები"  იქნებ ცოტათი ჩვენზეც არის დამოკიდებული?  ბუნებრივია, ასეთი პროექტების განხორციელებას ოპტიმიზმი და ენთუზიაზმი არ ეყოფა, მაგრამ ჩვენ შეგვიძლია ხმამაღლა ვილაპარაკოთ ჩვენს ოცნებებზე, იდეებზე. სოფელი არ არის ადგილი, სადაც რაღაც ეტაპამდე უნდა "გაძლო", როგორმე, დროებით და მერე გაექანო თბილისისკენ. იქ, სადაც გასაქანს მისცემ  ბავშვობაში დაგუბებულ სურვილებს და აზრებს.იქნებ ხმამაღლა ვთქვათ ხოლმე რომ რაღაც გვჭირდება, რაღაც გვინდა, და ეს მოვითხოვოთ ბოლომდე. იქნებ ხანდახან ბებიებზე და პაპებზე წინ დავდგეთ ხოლმე  და დავინტერესდეთ რატომ ვხარჯავთ ფულს ყოველ წელს გზაზე, წყალზე და სხვა ყოფით თუ არც თუ ისე ყოფით პრობლემებზე. იქნებ მერე გაბრაზებულ მოხუცებსაც ავუხსნათ, რომ ახალგაზრდების გააქტიურებას სჭირდება მათი მოტივაცია და სტიმული. სტიმული ამ შემთხვევაში მათი ცხოვრების სტილში ცვლილებების შეტანა და მათი სურვილების თუნდაც ნაწილობრიც დაკმაყოფილებაა. (ანუ სტადიონის განათებაში გადახდილი ფული საერთოდ არ არის გადაყრილი და ა.შ) ეს შედეგად მოგვცებს მონდომებულ, საზოგადოებრივ საქმიანობაში ჩართულ,საკუთარი თემის პრობლემებით დაინტერესებულ ახალგაზრდებს,რომლებიც ბოლოს ისევ სხვებზე, მოხუცებზე და მათ პრობლემეზე იზრუნებენ. რა თქმა უნდა ამას სჭირდება დრო.
თუმცა ფაქტია, რომ  ჩვენ ჯერ კიდევ ვერ ვცდებით ყოველდღიურობას და ათწლეულების განმავლობაში ერთსა და იმავე, უკვე დაზეპირებულ პრობლემებზე ვლაპარაკობთ,  ზოგადი სურათი კი იგივე რჩება.
  თუ ვერ ხვდებით რაზე ვწერ,  ალბათ არასოდეს წასულხართ მაღაზიაში მეგობრების სანახავად :) 
იქნებ ოდესმე ეს პოსტი იქცეს პროექტად, ან ყველაზე კარგ შემთხვევაში ბიზნეს-იდეად (მერე რა რომ მე ჰუმანიტარი ვარ:დ) . ყველაზე კარგ შემთხვევაში ერთ ბლოგს იმ ოთახიდანაც დავწერ :)))) <3

მატეა და ყვავილებიანი მარტენსები

       ღუმელში გოგრა იწვებოდა. სამზარეულოში ვისხედით, მაგიდასთან. ბროწეული სისხლისგან იცლებოდა. ჩვენ უხმოდ ვარჩევდით და ვჭამდით. მარტო ჩაიდნის ხმა ისმოდა. ღრმად ვსუნთქავდი, რომ დიდხანს დამმახსოვრებოდა ოთახის სუნი. შემწვარი გოგრის სუნი.

   მატეა მიყურებდა, მე თავს არ ვწევდი.

- იცი, რომ სელინჯერს სურათების გადაღება არ უყვარდა?  

- ჰა?

 პირი მოიწმინდა და გაიმეორა.

- სელინჯერს მეთქი, სურათები რომ არ უყვარდა, იცოდი?

- ჰოო?

- ერთადერთი სურათის გადაღება მოუსწრია ვიღაცას, მუშტმოღერებული და გაბრაზებულია. 

- სხვა არაფერი გაქვს სათქმელი? საიდან მოიტანე ?

- შენ ხო გიყვარს, არა? 

- მივდივარ

- ეხლა? მართლა წახვალ? ამდენი ...  - არ ვიცი რას ამბობდა.
- სხვა დროს

    სადარბაზოში ნაგვის სუნი იდგა. კაშნე ავიფარე ცხვირზე და ქუჩაში გავედი. თოვდა. დაჯდომა მინდოდა სადმე, წყნარად და თბილად. ფეხით ავუყევი გზას. ყვავილებიანი მარტენსები მეცვა და შავი ჯინსი. მციოდა. 

   კაფეში ცხვირაწითლებული და აკანკალებული შევედი. არ ვიცი ვინ მღეროდა, აშკარად ზედმეტად ხმამაღალი მუსიკა იყო კაფესთვის. შესვლისთანავე ვიღაცის მყვირალა სუნამო მომმვარდა, კაშნე კიდევ უფრო ავიფარე, ყავა ავიღე და მეორე სართულზე ავედი. არ მომეწონა, ბევრი ხალხი იყო. გოგონების ზუზუნივით გაბმული ჭორაობა და აქა-იქ ხმამაღალი გადაკისკისებები გულის რევის შეგრძნებას მიქმნიდა. ახლოს მსხდომები შევათვალიერე, დიდი არაფერი: ორი დაქალი, რომელიც ისტერიკულად სქროლავდა ფეისბუქს, მეორე მაგიდასთან შეჭაღარავებული კაცი, წიგნით.
   გამახსენდა მატეა, "სისხლიანი" ხელებით რომ დავტოვე სახლში, გოგრის სუნიც გამახსენდა და ცოტა ვინანე, რომ ესეთი სუსტი ვარ. გული დამწყდა, რომ ვერ გავუძელი  ემოციებს, შიშს,  რომ  საერთოდ სხვანარია ახლა და გამოვიქეცი. ადრე ალბათ რამდენჯერ მინატრია სახლში დამხვედროდა, ან ისევ დაეძახა ჩემთვის ეზოდან.
     მომღიმარი სახეები, ცნობისმოყვარე თვალები და პუტკუნა ლოყები უცებ გაქრა  და  დავინახე ერთადერთი ბიჭი, რომელსაც ნერვიულობის დროს თვალები უთეთრდება. ვხედავდი როგორ მიათრევდა ლურჯ ზურგჩანთას და მალ-მალე ისწორებდა ქუდს. ალბათ ერთხელ შეჩერდა და მოიხედა კიდეც, ალბათ იღიმოდა,  მაგრამ მე არ შევხედე, როგორც დღეს.

          ხშირად გავდიოდი ხოლმე იმ გზაზე, ჩემი ბაღიდან იმის სახლამდე რომ მიდიოდა, მაგრამ  ის ზურგჩანთა აღარ გამოჩენილა არასოდეს,პრინციპში აღარც ზურგი. მარტო ბებიაჩემის ზღაპრები მშველოდა  მოწყენილი საღამოების დროს, როცა მოკუნტული ვიწექი ხოლმე სავარძელში და ვფიქრობდი მუცელი მტკიოდა თუ გული.

      მერე გამიარა. და  საერთოდაც მერე დამავიწყდა. მერე მატეაც დამავიწყდა და გზაც. ზურგჩანთაც. ის ერთ-ერთი ფბ ფრენდი გახდა, რომელსაც მესიჯზე პასუხი მაინც და მაინც არ უნდა დაუგვიანო და დღესასწაულებიც მიულოცო. ბევრჯერ ამიკრეფია ტექსტი შესავლით - "გახსოვს...? "- ყველა შემთხვევა მთავრდებოდა წაშლით - რათქმაუნდა, არ ახსოვს.
       ყვავილებიანი მარტენსები  ვიყიდე და ახალ გზებზე დავიწყე სიარული.
   თუმცა ყველაზე დიდი მანძილი  დღეს გაიარეს, რამდენიმე გაჩერება  10 წლის სავალ გზად  იქცა.  ვაკაკუნებდი კარზე, რომლის იქითაც უნდა მდგარიყო 11  წლის მატეა, ფერმკთალი, ღია ფერის თვალებით, დაკოპლილი ჯემპრით, მანტოთი და ლურჯი ზურგჩანთით, ისე როგორც წავიდა ერთ დღეს "უცხო ქვეყანაში." ასე ეძახდა ბებიაჩემი გერმანიას.
     კარის მეორე მხარეს იდგა ვიღაც დიდი  ბიჭი. წვერით და სასაცილო ჩუსტებით. დიდი  ჯემპრი და შორტები ეცვა. ჯერ თვალები გაუუფერულდა, მერე გაიღიმა.
    ინტერესით ვკვდებოდი,  ისე მინდოდა გამეგო ყველაფერი, იმ გზის ბოლოდან დღევანდლამდე. მინდოდა მეკითხა ყველაფერი: ის სურათი სად გადაიღო, ეს ჯემპრი სად იყიდა, შეყვარებული ჰყავს? შოკოლადი ისევ უყვარს? და საჩუქრები არ ჩამომიტანა?
      ღმერთო.
    მივხვდი, რომ საერთოდაც არ მინდოდა ამოეღო ხმა. წამიერად მივხვდი, რომ მე ვიცოდი ყველაფერი იმ დროიდან, როცა ჩემამდე მოაღწია ინტერნეტმა,  მაგრამ ამდენი წელი არ მომესმინა მისი ხმა. შემეშინდა რომ ეს ყველაფერ ძველს და ბავშვობისდროინდელს  ნაგავში გადაყრიდა.
 რა თქმა უნდა, ჩაის დავლევთ. უკვე მოწყობილა. ყველაფერი აქვს. მაგრამ მეშინია რომ რაღაცეები შეიცვლება  "უცხო ქვეყნიდან" ჩამოსვლით.
 ჩემი ყვავილებიანი მარტენსებით მარტომ რომ ვეღარ ვიარო?

      .....

- წარმოიდგინეთ სარკე, რომელშიც 21  წლის ასაკში ჩაიხედავთ, იქიდან კი 11  წლის თქვენი თავი შემოგხედავთ
- უკაცრავად?!
გავიმეორე.
- ცუდად გრძნობთ თავს?  წყალი ხომ არ მოგიტანოთ?
კიდევ გავიმეორე.
- მე..   არ ვიცი. მეხუმრებით?  თუ ზღაპარს მიყვებით?  ამდენი დრო არ მაქვს.   ბარათით გადაიხდით?
 გამეღიმა. ყურებამდე. ყურებამდე გამეღიმა.
- ზღაპარს გიყვებით.
 ფული და  ბევრი მადლობა დავტოვე  მაგიდაზე და წავედი. წავედი გოგრის სუნიან და წითელ ბროწეულებიან სახლში, უფეროთვალებიან ბიჭთან.

....
                                                   
- ვიცი რომ მაგრად მოგწონს
- რა?
- ჩუსტები
- ვინმე ბავშვს წაართვი?
- ო ნუ გშურს. შენთვისაც მაქ, ოღონდ შენსას ჟირაფები აქვს
 


* მგონი მართლა აღარ ვივლი ხოლმე ამის შემდეგ ყვავილებიანი მარტენსებით მარტო.
 
* კიჰ, 39 ზომა ჩუსტი ორიგინალური სუვენირია :))


                                                                                                               შაბათი,  20 დეკემბერი,  201*
                             
                                                                                                                                                                                                                               


                                     

# მეორადი ჩარიცხვები

    ამაზე მაშინაც დავაპირე დაწერა,  ყველა საინფორმაციოში რომ ლაპარაკობდნენ, მაშინაც ფბზე  ახალ-ახალი ჯგუფები რომ იქმნებოდა - ორივე ბანაკის მხრიდან, მაშინაც პეტიცია რომ გამომიგზავნეს და მაშინაც, ხელი რომ მოვაწერე. მაშინ ძალიან სუბიექტური ვიყავი.
   ეხლა, როცა  უემოციოდ  უყურებ იმავე საკითხს, ადვილია მიხვდე ვინ, რას,  რატომ აკეთებდა და რამდენად ჰქონდა ამის უფლება.
  ვერ შემდგარი სტუდენტები -  ალბათ არ არსებობს ადამიანი, რომელსაც არ გაუჩნდება თანაგრძნობა მათ მიმართ. როცა გამოცდაში იჭრები და ვერ აბარებ, რა თქმა უნდა გწყდება გული,მაგრამ იცი, რომ  შენი ბრალია, შენი შედეგია და არავინაა ვალდებული ამ შედეგის გაუმჯობესებაზე იზრუნოს (შენ გარდა). მაგრამ როცა აბარებ, მინიმალური კომპეტენციის ზღვარს ყველა საგანში ლახავ და სტუდენტი ვერ ხდები, ალბათ არის ჯერ ძალიან დიდი მოულოდნელობა და შოკი, მერე უსამართლობის შეგრძნება და ნდობის სრული დაკარგვა  სახელმწიფოს, საგანმანათლებლო სისტემის მიმართ. გაქვს შეგრძნება, რომ სახელმწიფომ გაგრიყა, დაგჩაგრა. ალბათ იქნება ამ ბავშვებშიც 2 კატეგორია: ერთნი, სწორედ ამ პროტესტის გამო, თუნდაც თავიანთი ნიჭის, შესაძლებლობების დასამტკიცებლად ისევ გაივლიან აბიტურიენტობის საშინელ წელს (არ შემრცხვება ვუწოდო ამ გზას გრძელი და ეკლიანი:დ ოღონდ მართლა)  და თავიდან ჩააბარებენ ეროვნულ გამოცდებს. მიიღებენ იმას, რასაც ითხოვდნენ წელს.  მეორე კატეგორია, რომელშიც იმედი მაქვს მინიმალური რაოდენობის ბავშვები იქნებიან, მორალური, ფიზიკური თუ მატერიალური მიზეზების გამო  უარს იტყვის სტუდენტობაზე, დროებით თუ სამუდამოდ. 
 
აქედან გამომდინარე თანავუგრძნობ მათ, ვემხრობოდი, რომ დარჩენილ ადგილებზე გამოეცხადებინათ კონკურსი და გაენაწილებინათ ისინი. აქედან გამომდინარე ვამართლებ მათ პროტესტს და არა იმიტომ, რომ განათლების სისტემაა გაუმართავი. ეს ხომ მარტივია, რატომ არ იყო გაუმართავი იგივე სისტემა 28000 სტუდენტისთვის (არ ვარ დარწმუნებული რომ რიცხვზე სწორი ინფორმაცია მაქვს).

   საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტრო & გამოცდების ეროვნული ცენტრი -  რაც არ უნდა დაუნდობელი იყოს  ეს ხალხი, დამნაშავე აშკარად არაა. მათ მისცეს უფლება აბიტურიენტებს, აერჩიათ უნივერსიტეტების და ფაკულტეტების ულიმიტო რაოდენობა და ეცვალათ თანმიმდევრობა თუ ჩამონათვალი აპელაციის დაწყებამდე.  უკვე მერე: ისიც გასაგებია, რომ ეს ყველაფერი დიდ ქაოსს, გაუგებრობებს, სასწავლო პროცესის შეფერხებას გამოიწვევდა, მაგრამ იქნებ მაინც უნდა მიეცათ სწავლის შანსი იმ ბავშვებისთვის, ვაკანტური ადგილების ხარჯზე.

    მედია -  მთავარი. ტყუილად არ უწოდებენ ჩემს ჟურნალისტიკას მე4 ხელისუფლებას:) ბრედბერის მიერ მედუზად მონათლულმა ტელევიზიამ, ვფიქრობ, საკმაოდ დიდი წვლილი შეიტანა მთელი ამ ხმაურის  შექმნაში. მახსოვს როგორ გავბრაზდი იმ სიუჟეტის ყურებისას,  როცა თითქოსდა მაია მიმინოშვილმა ეროვნული გამოცდების ახლიდან ჩატარება დააანონსა. მე ვლაპარაკობ არა მარტო ტელევიზიაზე, ბეჭდურ და განსაკუთრებით სოციალურ მედიაზეც: სწორედ ფბ-თი გავრცელდა უამრავი დამახინჯებული, შეცვლილი განცხადება, მოწოდება, სურვილი. ჯგუფიდან ჯგუფში და  გვერდიდან გვერდზე "გაფუჭებული ტელეფონის" პრინციპით  გადადიოდა და გადმოდიოდა აზრები, რომ ის ბავშვები ითხოვდნენ გამოცდების ხელახლა ჩატარებას, რომ განათლების მინისტრი თანახმა იყო, რომ ერთადერთი ჩვენ თვითონ უნდა დაგვეცვა ჩვენი თავი და ა.შ. არასწორმა ინფორმაციამ და უსამართლობის პროვოცირებამ ბავშვები, რომლებსაც რეალურად ერთმანეთის საწინააღმდეგო არაფერი ჰქონიათ 2 ბანაკად გაყო და დააპირისპირა.

  ხომ აშკარაა ამდენ "მსხვერპლში" რეალურად ვინ დაზარალდა :( ძალიან მინდა რომ ამ ფაქტმა მათში სწორი პროტესტი გამოიწვიოს - თუ მართლა სხვისი ბრალი ჰგონიათ, გაუმძაფრდეთ საკუთარი სიმართლის დამტკიცების მოტივაცია და ძალა, თუ ოდნავ მაინც ხვდებიან, რომ თვითონაც შეეშალათ რამე ( და ეს ასეც იყო.და ამისგან ალბათ არავინაა დაზღვეული)   ისწავლონ შეცდომებზე და უარი არ თქვან თავის ოცნებებზე.
    განათლების სამინისტროს ალბათ არაფერი დააკლდებოდა თავისუფალ ადგილებზე მათი დაშვებით -  ხანდახან ადამიანურად მოქცევაც  იქნებ სჯობდეს. და ის დაპირისპირების მარცვალიც რომ მათი ჩაგდებულია, აშკარაა, მიმინოშვილმა რომ ჩვენ მოგვანდო ჩვენი ადგილების დათმობის ამბავი ჯერ კიდევ მაშინ. (სიუჟეტამდე ამბავი)
    ჩვენც არაფერი დაგვაკლდებოდა მაშინ აი, ზუსტად ამ მოთხოვნით, მათი გვერდში დადგომით. წარმოსახვით მტერზე გამარჯვება არც თუ ისე კარგი შეგრძნებაა.
    წესით მედიას უნდა ექნა ეგ - ის უნდა ეთქვა, რაც ცოტამ იცოდა და შეიძლება სულ სხვა მდგომარეობა ყოფილიყო ახლა. მაგრამ ....

      :)

    2 დღეში სწავლა იწყება, წარმატებები <3



































 

ბოლოჯერ - მოსწავლის სტატუსით:)

   

       ბოლოზარი ტრადიციულად მთავრდება მიმართვებით - რაც იმაიმუნე და იღადავე სკოლაზე თუ სხვებზე, იმ "გამოსამშვიდობებელი" სიტყვით უნდა გამოასწორო. თან რამე ისეთი უნდა იყოს, რომ ყველა მასწავლებელს გულში გაკრას სიტყვებმა, აი ხო სისხლი გამიშრეთ მაგრამ მაინც  "ჩემები"  ხართ და ცხვირსახოცი მოაძებნინოს ჯიბეში, მარა მარტო მასწავლებლებზე არ უნდა გათვალო: დამსწრე საზოგადოებასაც უნდა აღებეჭდოს სახეზე  სევდიანი ღიმილი და მომავალში მომზირალი თვალები - აი ეს შედეგი თუ დადე, ესეიგი კაი სიტყვა დაგიწერია. ჰოდა, ამ მიმართვის დასაწერად 12 წლის მეხსიერება რომ მოვიხმე, ბევრი რაღაც გამახსენდა:)
   თავი 1. სანიმუშო კლასი
  თავიდან ვიყავით 21, მერე ... , მერე .... ,   ეხლა 15. მუდმივად იცვლებოდა კლასის შემადგენლობა, მაგრამ დღემდე ყველა ისეთი მახსოვს, როგორიც პირველ კლასში იყო. თავიდან დიდად არ ვმეგობრობდით, ბაღიდან გაყოლილი დაქალობა მაკავშირებდა რამდენიმესთან, პრინციპში მაშინ რის მიხედვით ვარჩევდი დაქალებს არ ვიცი, ყველა ერთნაირი იყო. მერე როგორც ხდება ხოლმე, პირველ კლასში, სწავლის მიხედვით ნაწილდება სამეგობროები და მეც ვერიკოს და ცირას მეგობარი ვიყავი. სულ წინ ვიჯექი და უკან სამყაროში რა ხდებოდა არ მაინტერესებდა.  მაშინ ყველა ჩვენგანის პირველი ამოცანა ის იყო, იმაზე უკეთესები გამოვჩენილიყავით, ვიდრე სინამდვილეში ვიყავით. ეს არ გვინდოდა შეგნებულად, უბრალოდ ვიცოდით, რომ ასე იყ
ო საჭირო.
მაშინაც არ მიყვარდა მათემატიკა და პირველი ოთხიანი მე4 კლასში ვიყავი, რომ მივიღე. როგორი მძიმე დღე იქნებოდა ჩემთვის, ადვილი წარმოსადგენია თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ ეხლაც  კარგად მახსოვს ის სცენა: დაფასთან ვდგავარ და რაღაცას ვანგარიშობ, მერე ვწერ,  მაგრამ "დიდხანს ფიქრი" არ მეკადრება და დღიურში მეწერება 4იანი. ამის მერე მივატოვე ძველი ჩვეულება, ყოველ საღამოს დღიურების ამაყად თვალიერება და სადღაც მივაგდე.
რა თქმა უნდა, დაწყებითებში დავიყავით "კარგ" და "ცუდ" ბავშვებად. / ბუნებრივია სწავლის დონეზე იყო ეს დამოკიდებული./ მაშინაც ისევე მაკომპლექსებდა ეს, როგორც ეხლა.  სკოლის და განსაკუთრებით "ძველი დროის" მასწავლებლების ბრალი მგონია ის, რომ რაღაცნაირი, არცთუ ისე კეთილგანწყობილი  დამოკიდებულება  ყალიბდება ამ ორ "ბანაკს" შორის. პარალელების გავლება და მუდმივად განსხვავებაზე მითითება, "შენ რაღა დაგემართა", "აბა იმას შეხედე" და მსგავსი ფრაზები, ქვეცნობიერად  აღვივებს ბავშვებში აგრესიას. ეს მაშინ არ მიგვრძვნია, მაგრამ რადგან  მეორე ბანაკს დღესაც  ახსოვს ეს განსხვავებები, ის შემთხვევები, როცა ყველამ ერთად დავაშავეთ, მაგრამ რამდენიმე  ამ სტატუსის გამო გადავრჩით და სხვები დაისაჯნენ, ვხვდები, არ იყო მაშინ ეს დამოკიდებულება სწორი. და საერთოდ, ბევრი კომპლექსი სწორედ ამ  კლასებში აგვეკიდა. ჯერ ბავშვების ხმები, იცი, უყვარხარ,  უყვარს, გიყვარს? - გთრგუნავს, მერე მასწების "როგორ შეი
ძლება" ლექციები,  ეგ შენი დაა, ეგ შენი ძმაა, გიყალიბებს აზროვნებას, რომ სიყვარული აუცილებლად უნდა დამალო. რომ სირცხვლია შენს გრძნობებზე ხმამაღლა ლაპარაკი. და ეს ლექციები ჩაცმაზე, ქცევაზე, ყველაფერზე, რაც დანარჩენებისგან განგასხვავებს, გაზომბირებს, და  მასას უერთდები. ამიტომ ვფიქრობ, რომ  დაწყებით კლასებში, ინდივიდუალური პიროვნებების შენარჩუნება უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე მათემატიკის და ქართულის "საფუძვლის ჩაყრა".                                 სულ რამდენიმე თამაში გვქონდა, მოდობანა, ქალაქობანა, პოლიციობანა და  რაღაც: ეზოში ერთი დიდი ორმო იყო და იმის გარშემო დავრბოდით.  ვიღაც "დედა" ორმოში იდგა და იჭერდა. ვთამაშობდით მანამ,  სანამ რომელიმე მასწავლებელი არ გამოგვყრიდა, ჩაინგრევა და საშიშიაო. დღემდე ვერ ვხვდები ორმო როგორ უნდა ჩაინგრეს. ჰო, კიდე "მოდი ვიტრიალოთ" - იყო. მაშინ ძალიან გრძელი თმა მქონდა, ცირასაც და ვიდექით და  კლასში ვბზრიალებდით. დანარჩენები იდგნენ და გვიყურებდნენ:დდ

   ჰო, მართალია, გართობის პრიმიტიული ხერხები გვქონდა.

    თავი2. "სამახსოვროს წაიღებ?"
  მე5, მე6, მე7 იგივე გრძელდებოდა.  აქედან დაიწყო სამახსოვროების ეპოქა:) ვწერდით და ვწერდით, საყვარელი ვარცხნილობიდან დაწყებული - სტოპ! რა გაიგეთ ამ წუთას-ით დამთავრებული, ყველაზე და ყველაფერზე ვეკითხებოდით ერთმანეთს. პასუხები copy-paste იყო ყველა რვეულში.  ეხლა რომ ვკითხულობ ყველაზე სასაცილო ის შეკითხვაა, თქვენი (!) საუკეთესო მეგობარი -  და  პასუხში აუცილებლად უნდა გეხსენებინა მაინც, დღიურის  პატრონი:დ ბიჭები არ გვივსებდნენ ხოლმე და თუ გაატანდი - ძალით. ერთხელ შოთიკოს ძალით წავაღებინე და 1 თვე ვეხვეწებოდი უკან მომიტანე თქო. მომიტანა და მარტო საყვარელი მანქანის ადგილას ეწერა - "ბეენვე" :დდ  მაშინ ყველას საყვარელი მსახიობი -მარიო ჩიმარო იყო, და კიდევ სხვები, ნუ არ მახსოვს.  ა. სერიალების ბუმი იყო და სამახსოვროს მთელი ხიბლი ამ  მსახიობების "ნაკლეიკები" იყო, " აუ ხიმენა ჩამიკარი რა":დდდ  ყველას ყველა უყვარდა, ნამდვილი ჰარმონია სუფევდა მასწავლებლებს და ჩვენს შორის. არც არავინ იღებდა ხმას. "შემოწმებაზე მოდიანო" და ვინ საყურეებს იხსნიდა, ვინ მანიკურს იცვლიდა, ვინ  ჟაკეტს იკრავდა ვერ გაიგებდი. შევტენიდით ხოლმე ტელეფონებს კედლებში, ან ძველ გამათბობლებში და ვისხედით გულაჩქარებულები.

     თავი3. "იარლიყების ახევა და (რ)ევოლუცია"
    მე8დან დავიწყეთ რაღაცეების არ მოწონება და ხმამაღლა აღნიშვნა.  ნუ, მცდელობა  მქონდა ყოველ შემთხვევაში. სწავლის დონე  იგივე რჩებოდა, მეტიც, უფრო შეგნებულად ვხვდებოდი,რატო უნდა მესწავლა, მაგრამ  მივხვდი რომ მერხთან გაჭიმული ჯდომა არ მომწონდა და ცოტა უკანაც გადავინაცვლე.
       მე9ში კლასს ერთმა, დიდმა პროტესტის ტალღამ გადაგვიარა, ყველა ერთნაირად შეიცვალა და სხვადასხვა ენაზე ალაპარაკდა. მივხვდით, ან მოდი, ჩემზე ვიტყვი, მივხვდი, რომ არ მინდოდა მასის ნაწილი ვყოფილიყავი, განსხვავებული რაღაცეები და ვიღაცეები მომწონდა, და ეს ხან სასაცილო იყო, ხან გამაღიზიანებელი, მაგრამ მაინც ვამბობდი. ყველა თავისებურად ცდილობდა გამოეხატა ეს დაგროვილი სათქმელი, რომ განსხვავებულია, და როგორც "რიგითს" არ უნდა მოექცნენ. სამეგობროები, გოგოები, ბიჭები, "კარგები", ცუდები" ყველა ერთმანეთში აირია. ის ტრაგედიაც დამთავრდა და გახშირდა შატალოები - ა'ეხლა  აღარავის სჭირდებოდა ხვეწნა, ვიღაც იტყოდა და მივდიოდით. ერთადერთი, ვერიკო იყო ჩვენი 'ურწმუნო თომა', დღემდე იმის წაყვანას დიდი ხვეწნა  უნდა.
  ჩემი სკოლის ბავშვების ერთ-ერთი მთავარი გასართობი ზამთარში იყო 'ფეჩი' ( და არა ღუმელი.) "დავაბოლოთ?"  იტყოდა ვიღაც და ყველა მზად იყო. ვაძრობდით მილებს, თან ქარიც თუ იყო, ძაღლი არ დაყეფდა ჩვენს ბედს. და  ვისხედით მერე კვამლში 7 გაკვეთილი, ძაან ბედნიერები, იმით რომ გაკვეთილი ჩაიშალა. გაკომედიურდა ყოველი დღე. მაგრამ არ შეცვლილა სწავლა.რასაც შეგნებულად უდგები და გესმის, რაში გჭირდება, ალბათ ესეა, ვერაფერი გაიძულებს მიატოვო. უბრალოდ აქ უკვე კარგად ვიცოდი, "ტექნიკურები" (:დ) რომ ჩემი სფერო არ იყო.
   ამ კლასებში, ყველას ჰგონია, რომ მართვის და დამორჩილების საუკეთესო საშუალება სახელმწიფოსგან მონიჭებული სადამსჯელო ღონისძიებებია. მაგრამ, საკუთარი და კიდევ 14 ბავშვის გამოცდილებით შემიძლია ვთქვა, რომ ყველაზე, ყველაზე იშვიათად უნდა უხსენო, მე9 დან ზევით, მოსწავლეებს "სკოლის შინაგანაწესი", "დასჯა", "ხელს მოგაწერინებ", "იმას დავურეკავ, ამას ვნახავ", "გაგრიცხავ":დდ უბრალოდ უნდა დაჯდე და დაელაპარაკო მშვიდად და რაც მთავარია, გულწრფელად. არც კარგი ყოფა-ქცევისთვის უნდა შეჰპირდე "პრიზს" და არც ცუდისთვის - აპოკალიფსის დაწყებას. უნდა გამონახო საერთო, ულტიმატუმების და სისულელეების გარეშე.

  თავი4.  როგორც გენებოთ:) 

       მე12 კლასი არის რამდენადაც ყველაზე დატვირთული, იმდენად კარგიც.  უკვე "გამოცდილი მოსწავლე" ხარ. ცოტა ისეთი დროა რა, თითქოს  უკვე ხვდები, რომ დაამთავრე ერთი ეტაპი. კარგი ეტაპი და გული გწყდება.
აღარც დაშლილი მეგობრობებია და აღარც კომპლექსები - ერთი პატარა "სასტავი" ვართ, სადაც ისეთი უყვარხარ ყველას, როგორიც ხარ. იქიდან გამომდინარე, რომ ეხლა უფრო "სერიოზულ" საკითხებზე ვდაობთ, ხანდახან ერთმანეთს ვეღარ ვიტანთ, მაგრამ ეს რაც მთავარია, დროებითია:დ
      და მაინც, მაგარია, რომ სკოლიდან გამყვება ბაია&სოფო. ალბათ კიდევ ძალიან დიდი ხანი. კიდევ გამყვებიან ... , ჰო ბევრი გამყვება:)
       11 წლის განმავლობაში, მაისში, სხვების ბოლოზარს რომ ვუყურებდი ხოლმე მოაჯირიდან გადაყუდებული,  ვფიქრობდი, როდის ვიქნებოდი სცენაზე მე. წელს კი მეღირსა, მაგრამ სექტემბერში სკოლაში რომ აღარ მოვალ ცოტა ტეხავს. უკვე უცხო პირად ვითვლები. რაც არ უნდა ვთქვა, მაინც მომენატრება ჩემი დაჩხაპნილი მერხები, "ფეჩი", სიცივე, ნათელა & ვარდო, ვარდოს "ნისიების სამტომეული", რაღაცნაირი ქადები,  ზარის ხმა, უკვე მეგობრებად ქცეული მასწები, ხილის მოპარვები, გაპარვები, "დირექტორთან დაბარებები", ბავშვები... უჰ:(    ბავშვებს უკავშირდება ალბათ ყველაზე დიდი შიში. დაკარგვის შიში.
    სასაცილო დროა. მე8-მე9 ფიქრობ, რომ ყველაზე დიდი ხარ და მე12ში ვერ აცნობიერებ 18 წელს და პატარა ბავშვი გგონია თავი. სასაცილოა ისიც,  უკვე ყველა გზა იცი, იქ რაღაც ჩაშლის, გაპარვის, მაგრამ აღარ გჭირდება. ისედაც იმდენი პრივილეგია გაქ, და ისეთი თავისუფალი ხარ რომ  აღარ გჭირდება მაიმუნობები. რაღაცნაირ ოჯახად ვიქეცით, ფუნქციებ- გადანაწილებულებად. აღარც ფეჩის დაბოლება მოგვწონს. ეს ზამთარი ალბათ მაგითაც იყო განსაკუთრებული. თავისუფალ დროს, ვისხედით "ფეჩის" გარშემო და ვლაპარაკობდით ბევრს, ბევრს. ადრინდელზე, მომავლებზე, სხვებზე, ჩვენზე.. იქამდე თუ  ყველა გაქცევაზე იყო, წელს დასვენებებზეც კი არ გავდიოდით გარეთ.
 
      ჰო რავიცი.
 ... მაინც კაია სკოლა.