ეხლა, როცა უემოციოდ უყურებ იმავე საკითხს, ადვილია მიხვდე ვინ, რას, რატომ აკეთებდა და რამდენად ჰქონდა ამის უფლება.
ვერ შემდგარი სტუდენტები - ალბათ არ არსებობს ადამიანი, რომელსაც არ გაუჩნდება თანაგრძნობა მათ მიმართ. როცა გამოცდაში იჭრები და ვერ აბარებ, რა თქმა უნდა გწყდება გული,მაგრამ იცი, რომ შენი ბრალია, შენი შედეგია და არავინაა ვალდებული ამ შედეგის გაუმჯობესებაზე იზრუნოს (შენ გარდა). მაგრამ როცა აბარებ, მინიმალური კომპეტენციის ზღვარს ყველა საგანში ლახავ და სტუდენტი ვერ ხდები, ალბათ არის ჯერ ძალიან დიდი მოულოდნელობა და შოკი, მერე უსამართლობის შეგრძნება და ნდობის სრული დაკარგვა სახელმწიფოს, საგანმანათლებლო სისტემის მიმართ. გაქვს შეგრძნება, რომ სახელმწიფომ გაგრიყა, დაგჩაგრა. ალბათ იქნება ამ ბავშვებშიც 2 კატეგორია: ერთნი, სწორედ ამ პროტესტის გამო, თუნდაც თავიანთი ნიჭის, შესაძლებლობების დასამტკიცებლად ისევ გაივლიან აბიტურიენტობის საშინელ წელს (არ შემრცხვება ვუწოდო ამ გზას გრძელი და ეკლიანი:დ ოღონდ მართლა) და თავიდან ჩააბარებენ ეროვნულ გამოცდებს. მიიღებენ იმას, რასაც ითხოვდნენ წელს. მეორე კატეგორია, რომელშიც იმედი მაქვს მინიმალური რაოდენობის ბავშვები იქნებიან, მორალური, ფიზიკური თუ მატერიალური მიზეზების გამო უარს იტყვის სტუდენტობაზე, დროებით თუ სამუდამოდ.
აქედან გამომდინარე თანავუგრძნობ მათ, ვემხრობოდი, რომ დარჩენილ ადგილებზე გამოეცხადებინათ კონკურსი და გაენაწილებინათ ისინი. აქედან გამომდინარე ვამართლებ მათ პროტესტს და არა იმიტომ, რომ განათლების სისტემაა გაუმართავი. ეს ხომ მარტივია, რატომ არ იყო გაუმართავი იგივე სისტემა 28000 სტუდენტისთვის (არ ვარ დარწმუნებული რომ რიცხვზე სწორი ინფორმაცია მაქვს).
საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტრო & გამოცდების ეროვნული ცენტრი - რაც არ უნდა დაუნდობელი იყოს ეს ხალხი, დამნაშავე აშკარად არაა. მათ მისცეს უფლება აბიტურიენტებს, აერჩიათ უნივერსიტეტების და ფაკულტეტების ულიმიტო რაოდენობა და ეცვალათ თანმიმდევრობა თუ ჩამონათვალი აპელაციის დაწყებამდე. უკვე მერე: ისიც გასაგებია, რომ ეს ყველაფერი დიდ ქაოსს, გაუგებრობებს, სასწავლო პროცესის შეფერხებას გამოიწვევდა, მაგრამ იქნებ მაინც უნდა მიეცათ სწავლის შანსი იმ ბავშვებისთვის, ვაკანტური ადგილების ხარჯზე.
მედია - მთავარი. ტყუილად არ უწოდებენ ჩემს ჟურნალისტიკას მე4 ხელისუფლებას:) ბრედბერის მიერ მედუზად მონათლულმა ტელევიზიამ, ვფიქრობ, საკმაოდ დიდი წვლილი შეიტანა მთელი ამ ხმაურის შექმნაში. მახსოვს როგორ გავბრაზდი იმ სიუჟეტის ყურებისას, როცა თითქოსდა მაია მიმინოშვილმა ეროვნული გამოცდების ახლიდან ჩატარება დააანონსა. მე ვლაპარაკობ არა მარტო ტელევიზიაზე, ბეჭდურ და განსაკუთრებით სოციალურ მედიაზეც: სწორედ ფბ-თი გავრცელდა უამრავი დამახინჯებული, შეცვლილი განცხადება, მოწოდება, სურვილი. ჯგუფიდან ჯგუფში და გვერდიდან გვერდზე "გაფუჭებული ტელეფონის" პრინციპით გადადიოდა და გადმოდიოდა აზრები, რომ ის ბავშვები ითხოვდნენ გამოცდების ხელახლა ჩატარებას, რომ განათლების მინისტრი თანახმა იყო, რომ ერთადერთი ჩვენ თვითონ უნდა დაგვეცვა ჩვენი თავი და ა.შ. არასწორმა ინფორმაციამ და უსამართლობის პროვოცირებამ ბავშვები, რომლებსაც რეალურად ერთმანეთის საწინააღმდეგო არაფერი ჰქონიათ 2 ბანაკად გაყო და დააპირისპირა.
ხომ აშკარაა ამდენ "მსხვერპლში" რეალურად ვინ დაზარალდა :( ძალიან მინდა რომ ამ ფაქტმა მათში სწორი პროტესტი გამოიწვიოს - თუ მართლა სხვისი ბრალი ჰგონიათ, გაუმძაფრდეთ საკუთარი სიმართლის დამტკიცების მოტივაცია და ძალა, თუ ოდნავ მაინც ხვდებიან, რომ თვითონაც შეეშალათ რამე ( და ეს ასეც იყო.და ამისგან ალბათ არავინაა დაზღვეული) ისწავლონ შეცდომებზე და უარი არ თქვან თავის ოცნებებზე.
განათლების სამინისტროს ალბათ არაფერი დააკლდებოდა თავისუფალ ადგილებზე მათი დაშვებით - ხანდახან ადამიანურად მოქცევაც იქნებ სჯობდეს. და ის დაპირისპირების მარცვალიც რომ მათი ჩაგდებულია, აშკარაა, მიმინოშვილმა რომ ჩვენ მოგვანდო ჩვენი ადგილების დათმობის ამბავი ჯერ კიდევ მაშინ. (სიუჟეტამდე ამბავი)
ჩვენც არაფერი დაგვაკლდებოდა მაშინ აი, ზუსტად ამ მოთხოვნით, მათი გვერდში დადგომით. წარმოსახვით მტერზე გამარჯვება არც თუ ისე კარგი შეგრძნებაა.
წესით მედიას უნდა ექნა ეგ - ის უნდა ეთქვა, რაც ცოტამ იცოდა და შეიძლება სულ სხვა მდგომარეობა ყოფილიყო ახლა. მაგრამ ....
:)
2 დღეში სწავლა იწყება, წარმატებები <3
No comments:
Post a Comment